Drie studenten van onder de rivieren gingen zich eens verdiepen in de wereld van public relations. Op een zonnige maandag gingen zij met zijn drieën op verkenningstocht. Het was een prachtige dag en de NS had geen enkele storing. Ze gingen verschillende pr-bureaus af. De een was zwart-wit, heel formeel, koud en afstandelijk. Ze kregen er een beetje de bibbers van. Een ander bureau was juist weer heel erg hip en weer een ander bureau gaf ze een beetje ‘geitenwollensokken-gevoel’. Ze werden er een beetje verdrietig van en in de trein terug naar huis gingen ze erover praten. “Ik heb het gevoel alsof we er gewoon niet bij horen.” zei een van de studenten. “Nee inderdaad, wij zijn helemaal niet zo kil zoals dat eerste bureau.” vulde een ander student aan. “Nee en ook niet zo hip of juist zo saai als de laatste twee… Wij zijn gewoon, gewoon.” Met een wee gevoel in hun buik keerden de studenten huiswaarts. Elk bureau dat ze hadden bezocht blonk ergens in uit, daardoor begonnen ze te twijfelen. Want wat was nou hun speciale eigenschap? Wat maakte hen bijzonder? Ze lagen er allemaal van wakker, ze voelden zich te gewoon.

De volgende dag kwamen de studenten op school, alle drie hadden ze wallen van het slaaptekort en probeerden ze de vermoeidheid met koffie tegen te gaan. “Ik weet gewoon echt niet wat ons nou zo bijzonder maakt, ik heb de hele nacht liggen nadenken, maar ik weet het gewoon niet.” zei een student met haar handen in het haar. “Wacht ‘gewoon’, je zei het gisteren al, we zijn gewoon gewoon, is dat niet onze speciale eigenschap?” bedacht een andere student. Het groepje werd enthousiaster en begon te brainstormen, want wat voor pluspunten bracht dat ‘gewone’ allemaal met zich mee?

Het eerste wat bij de studenten naar voren kwam was hun nuchterheid. “Bij mij thuis zeggen ze altijd: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’.” vertelde een student enthousiast. “Bij mij ook” viel een andere student haar bij. Na een paar uur kletsen hadden ze de belangrijkste punten verzameld: gewoon, nuchter en humor, dat maakte hen speciaal.

Tijdens een college begon een van de studenten te zuchten en boog zich naar haar buurman: “Ik word altijd zo moe van al die moeilijke Engelse termen, waarom kan het niet gewoon in het Nederlands?” “Ja, dat maakt het toch alleen maar ingewikkelder voor jonge bedrijven die zich net in de wereld van PR gaan begeven? Misschien moeten wij ons juist onderscheiden door gewoon Nederlands te praten.” oppert haar buurman. “Op die manier kunnen we nieuwe bedrijven in de PR-wereld verwelkomen.” zegt de student trots. En zo was gewoon:PR geboren.